Na maandenlang afzien op een hondenveld, was het vandaag zo ver: De opening van de nieuwe
baan. Vanaf april liepen we in een lange stoet naar het hondenveld met onze winkelwagens gevuld
met sportmaterialen. Banden, pionnen, vortexen en horden. Alles werd meegesleept in afwachting
van de nieuwe accommodatie. Het waren niet de meest enerverende maanden maar het was het
wachten waard.

Na het plaatsen van je fiets in de nieuwe stalling, zag je de wapperende vlaggen in rood, wit, blauw
midden op het grasveld staan. De koning mocht ontvangen worden. Het is echt mooi geworden. Het
mocht wat kosten maar dan hedde wa. Er heerste een topsfeer met topatleten. Alle pupillen van
klein en groot kwamen sporten met een vriendje en vriendinnetje. Ik kan niet zo goed tellen maar
dat het er meer dan 100 waren, was goed te zien.

Alle trainers hadden zich opgegeven om een team te leiden en werden zoals bij elke wedstrijd
bijgestaan door behulpzame ouders. En eerlijk is eerlijk. Nadat we woensdag aangenaam verrast
werden door een lekkere reep Tony Chocolony reep, die in de avond meteen op was, konden we ook
niets anders dan mee doen een team leiden. Of elke trainer de reep al op heeft dat weet ik niet.
Maar voordat ik het wist, was hij op.

Het startte met een regenbui. Wat druppels van God om de baan te zegenen. Daarna konden er
nieuwe records gaan regenen. Zeker toen de zon ging schijnen. Precies op het moment toen Hans
zijn beweging had tijdens de warming up met alle pupillen. Op afstand is de warming-up een mooi
gezicht. De koffie was lekker. Gonnie* zat achter de computer klaar om alle scores te ontvangen dus
we konden beginnen met het echte werk: de estafette.
Iedereen zat er direct lekker in. Super snelle tijden. Dat zou wat gaan worden op de nieuwe baan. Die
veerde super lekker. Alsof je op een soort van matras liep maar dan voor zware mensen. Niet dat je
er in zakte maar echt goed werd terug geduwd. De verspring bak was ook nieuw. Je kon dubbel
aanlopen, tegelijkertijd springen en meten. Helaas moest er nog wel zelf geharkt worden. Het was
nog niet zo dat de bak even schudde na elke sprong en het zand even egaliseerde. Kogelstoten ging
wat moeizaam. Het lint waaide telkens weg door de wind die even de kop opstak. De kogel werd niet
door wind opgetild.

Zoals elke wedstrijd eindigen we met een duurloop en zijn de eerste 100 meter de leukste. Alsof ze
achterna gezeten worden door de bijen rennen ze weg. Iedereen direct kapot en daarna nog ruim 3
minuten lekker uitlopen.

Het weer was goed, de sfeer was goed, de nieuwe baan getest en de BBQ warm. Voor elk nummer
een broodje hamburger. Heerlijk. Maar nog mooier om te zien dat er pupillen waren die het nummer
willen behouden en het broodje laten schieten. Liever een nummer dan een broodje. Het toont maar
aan dat het soms wel belangrijk is een nummer te zijn. Gelukkig kwamen de A-pupillen met het idee
om het nummer af te vinken zodat het EN, EN kon. Lekker bezig meiden.
Diploma’s gereed, medailles klaar. iedereen eerste! Geen podium. Gewoon iedereen eerste. Dat maakt sporten tot iets groots. Samen bewegen, kletsen, genieten en vrienden maken.

O, ja. Daarna kwam er nog een speech en werden de ballonnen in vuur en vlam geblazen. Dag geslaagd.

Arjan Muller

Trainer C-Mini en trotse vader

*Namens alle jeugdtrainers bedankt dat jij in een razend tempo met je hulptroepen alle diploma’s op